A jak wyglądało rybołówstwo w historii ziem obecnie stanowiących powiat legionowski? Oczywiście ludzie od początku dziejów zajmowali się łowieniem ryb. Jednak pierwsze uregulowania prawne powstały tutaj najprawdopodobniej w XV w. Rybacy organizowali się – podobnie jak inne grupy zawodowe – w cechy. Grupa ta posiadała nadany przez władcę statut określający przepisy regulujące jej pracę. Pierwszy tego typu dokument, jaki znamy, dotyczący rybaków z Serocka, został w 1567 r. przez króla Zygmunta Augusta. Statut m.in. opisywał zasady wstępowania do cechu, określał wysokość składek członkowskich, wyznaczał obowiązki stowarzyszonych osób. Oczywiście każdy zapisujący się do bractwa rybak musiał wpłacić wpisowe. Ale to nie wszystko – statut nakładał na nowicjuszy obowiązek postawienia pozostałym członkom kolacji. Innym ciekawym, świadczącym o temperamencie członków cechu, przepisem był zakaz posiadania broni podczas zebrań. Status precyzyjnie określał również kary za pobicia. Brać cechowa, według stażu i umiejętności, dzieliła się na mistrzów, czeladników i uczniów. Młodsi byli pod kontrolą starszych nie tylko w sferze zawodowej, ale również prywatnej, a nawet religijnej. O silnych więzach łączących rybacką brać cechową świadczyć może intensywne życie towarzyskie. Raz w roku z funduszy składkowych organizowana była wystawna uczta. Statut cechu w wielu przypadkach wspomina o konieczności stawiania piwa lub kolacji. Wspólne biesiady były częstym sposobem na spędzanie wolnego czasu.
Izba Pamięci i Tradycji Rybackich w Serocku to samorządowa placówka o charakterze muzealnym. Jej misją jest budowanie oraz wzmacnianie tożsamości i patriotyzmu lokalnego, a także więzi społecznych poprzez działania wspierające podnoszenie świadomości społecznej w zakresie historii, tradycji oraz kultury miasta i gminy Serock. Ekspozycja opiera się na multimedialnym i interaktywnym przekazie, który zwiększa atrakcyjność odbioru treści merytorycznych.
Więcej informacji tutaj